പ്രതീക്ഷയെ കാത്തിരിക്കുമ്പോള്‍

ഒരിക്കല്‍  ,

എനിക്കും ചിറകുകള്‍ മുളയ്ക്കും.

ആകാശത്തിന്‍റെ ആഴങ്ങളിലേക്ക്  

നിന്നെപോലെ, 

ഞാനും രക്ഷപ്പെടും

ശ്രദ്ധിക്കപെടാനുള്ള തുച്ഛമായ ശ്രമങ്ങളില്‍ നിന്ന് ,

വെറുക്കാനുള്ള മനസ്സിന്‍റെ തിരക്കൈകളില്‍ നിന്ന് ,

പ്രാപിക്കാനുള്ള അദമ്യമായ ആര്‍ത്തിയില്‍ നിന്ന് .

നിനക്കുള്ള അതേ വിഭ്രാന്തിയുടെ കീടാണുക്കള്‍

എന്റെ മനസ്സിനെയും കോളനിവല്ക്കരിക്കുമ്പോള്‍

ഞാനും നിന്നെപ്പോലെ ചുവരുകളോട് സംവദിക്കും

വാക്കുകളുടെ തീപന്തുകള്‍ കൊണ്ട് അമ്മാനമാടും

മറവിയുടെ വിഷപാത്രം 

ചുണ്ടോടുചേര്‍ക്കും മുന്‍പ്

ഒടുവില്‍ ഞാനും നുണയും ,

അറിവിന്‍റെ അവസാനത്തെ തേന്‍തുള്ളി .